Scharrelruimte

Creativiteit vraagt om een speeltuin, om scharrelruimte voor vrije gedachten. Knellende deadlines, smart geformuleerde korte termijn doelen, ze nodigen bepaald niet uit om buiten de gebaande kaders te gaan. Organisaties die zelf geen vrije denkruimte creëren, halen de mosterd graag van buiten. Creativiteit op afroep, het opentrekken van een blik kunstenaars met de garantie op nieuwe invalshoeken die niemand had voorzien. En dan is het de kunst om níet direct door te schieten in de oplossingsgerichte modus, om alle opties tijdloos te laten sudderen.

Als robots straks het meeste werk doen, dan worden creativiteit, passie en buiten de lijntjes kleuren pas echt van levensbelang. Dat het nog lang niet zo ver is, mag blijken uit de opleving van de kleurboeken voor volwassenen. De wereld schrééuwt om conceptuele denkers, om
creatieve geesten. Die robots mogen dan wel buiten hun veiligheidskooi gaan functioneren, outside the box denken kunnen ze nog niet.

Laat ze er nog maar even inzitten. Dan kunnen we intussen nog even spelen met onze
3D-printers, VR-brillen en zingende bananen. Het is de vraag of het trucje dat we zo stap voor
stap voordoen ook uitnodigt échte creativiteit. Leren programmeren mag dan goed zijn voor het verhogen van de frustratietolerantie, maar of de creatieve geest er gelukkig van wordt? Echt experimenteren is pas mogelijk als het ook mag mislukken, als de uitkomst volledig onvoorspelbaar en vormvrij mag zijn. Door met je poten in de klei te staan, hoofd in de wolken. Daar hoef je geen kunstenaar voor te zijn. Kind waren we allemaal.

in: DURF! https://www.cubiss.nl/sites/default/files/bestanden/actueel/DURF13112015.pdf