Soms valt je een stukje tekst toe dat je even aan de werkelijkheid onttrekt. Een passage over tranen als doorzichtige visjes, over woorden die we tegen God fluisteren of iemand die voor ons het allerbelangrijkst is. Het zijn cadeautjes uit onvoorziene hoek. Ze zijn een aansporing om het leven niet te accepteren zoals het is:
‘Ik zag gisteren die ogen en kom daarom niet op het werk’
‘Ik kan onmogelijk vandaag komen want mijn man is naakt en zo mooi’
‘Ik kom vandaag niet naar de vergadering omdat mijn vrouw hierbuiten aan het zonnebaden is en de zon haar huid zo mooi laat glanzen’
Er zijn ook nadrukkelijker pogingen om poëzie in het ‘echte’ leven toe te laten, bijvoorbeeld via een niet onsympathieke kettingmailactie. Zomaar een gedicht in je mailbox krijgen van een onbekende, of van een onverwachte bekende. Het opvallendst zijn echter de vele uitvluchten om niet mee te hoeven doen. Behalve gedichten kwamen er gedachten….
‘Ik heb deze dagen mijn hoofd niet zo bij dit soort zaken…’
‘Leuk, maar ik was druk met schilderen.’
‘Ik houd niet van poëzie. Vandaag sla ik over.’
Nee, doe dan maar poëzie. Uit het onverwachte.
De zinnen uit het eerste stukje komen uit Het verdriet van de engelen van de Ijslandse auteur Jón Kalman Stefánsson
