Een voorzichtige zondag in maart. We hangen op een hekje aan de rand van de kleine wildernis. De wind, die uit het zuiden, blaast ons witte vlokken voor de ogen. We wachten op een wonder: het klimaat redden wanneer de laatste dag is aangebroken. De kop in het zand. Geen haar op ons hoofd die nog kan denken.
En daar gaat zij.
Onze hoofden draaien mee, we horen kwinkelaars in kale struiken, er komt weer leven in het duizendgruizig woekerende bladerkruid. Alles waait nu alle kanten op. Op de achtergrond slepen de paarden meewarig met de hoefijzers over de dorre grond. De boswachter in de boomhut slaat het gade, registreert de natuurlijke onrust en richt zijn kijkers weer naar de wolken. Het lukt hem niet om de QR-code te scannen. Hij had
zo graag een wolk voor haar gekocht.
In: MUGzine nr. 11, 2022
Poetry Affairs 